วันนี้วันที่ ๑ มกราคม ๒๕๕๖ นั่งทบทวนปี่ที่แล้วสิ่งไหนเด่นมากในใจ..การเดินทางทางน้ำนี่เอง..น้ำไหลเอื่อยๆบางระยะ..แต่ถ้าผ่าน
โขดหินที่ขวางทางน้ำ..ความเร็วน้ำจะเปลี่ยนไป..แบบเร็วขึ้นตามความลาดชัน..นี่ไม่ใช่การล่องแพครั้งแรก..ครั้งแรกนั่นที่ลำน้ำเข็ก จ.
พิษณุโลก..ระทึกใจ..เพราะต้องไปยืนรอแพกลางแก่งน้ำเซาะสาดแรงๆ..ครั้งนี้ที่พะโต๊ะ..ต้นน้ำชุมพร..ทำไมต้องใส่ชูชีพด้วยนะ..น้ำเอื่อยไหลรินๆ นั่งกันนานเกือบๆสามชั่วโมง..แพทำด้วยท่อพีวีซี ขนาด 6 นิ้ว ปิดหัวท้ายด้วยฝาของพีวีซีน่ะแหละกลมๆแบบฝาขวดทั่วๆไป..แพที่นั่งคงใช้งานมานาน...นั่งๆไป..เอ..ทำไมก้นเปียกนะ..นั่งไปอีกสักพัก ไอ้หนูคนถ่อแพอายุสัก 14 ปี เพราะอยู่ม.2 เอง..บอกว่า..ช่วยไปนั่งแพโน้นสักคนได้ไหมครับ?...แพเราล้าหลังเรื่อยๆ..แต่แพสุดท้ายยังไม่เข้าโค้งสักที..ปรากฏว่า..แพสุดท้ายที่ไม่โผล่กระแทกกับแก่งหิน...แพหัก..คนบนแพได้รับบาดเจ็บ..มีรถมารับกลับไปรอที่ร้านอาหารแล้ว...ถ้าไม่มีชูชีพ..เพื่อนบางคนอาจจะไปกับสายน้ำเอื่อยๆนั่นแล้ว..ประมาทไม่ได้เลยนะ..น้ำ..ใครจะเที่ยวทางน้ำควรสวมชูชีพให้เรียบร้อยนะคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น